"زیر پوست شهر" ساخته تحسین برانگیز رخشان بنی اعتماد را می توان نخستین حضور جدی باران کوثری قلمداد کرد، جایی که وی در نقش دختر جسور و تا حدی گستاخ ،حضوری پررنگتر از همیشه را بر روی پرده نقره ای تجربه کرده و به نوعی اعلام موجودیت می نماید. کوثری چندی بعد با رقص در غبار،برگ برنده و البته خوابگاه دختران ایفای نقش در مقابل دوربین کارگردانان دیگر را نیز تجربه نمود.در این میان تجربه خوابگاه دختران که یکی از معدود نمونه های نسبتاً موفق سینمای وحشت در ایران به حساب می آید، آنقدر دلپذیر بوده است که کوثری نام محمدحسین لطیفی را در میان کارگردانان محبوب خویش قرار دهد و به پیشنهادهای بعدی وی، نه نگوید. به همین خاطر است که کوثری بازی در نقش "دینا" در مجموعه صاحبدلان را با اشتیاق پذیرفت و شمایلی متفاوت از دختر چادری ازخانواده ای مذهبی را ارائه نمود. دختری حاضرجواب و پر جنب و جوش که گویی هیچ گاه در برابر طرف مقابلش کم نمی آورد و از هیچ برخورد آزاردهنده ای هراسی به دل راه نمی دهد.و البته خاستگاه این نقش به خود باران بر میگردد که انگار جسارت و لجباز بودن جزئی از ویژگی های ذاتی وی محسوب می شود.

قبل از صاحبدلان، کوثری در فیلم دیگری از رخشان بنی اعتماد، "گیلانه" به نقش آفرینی پرداخت که چندان توفیقی را برایش به همراه نیاورد. نحوه گویش وی در فیلم آزاردهنده می نمود و در بازیش نکته خاصی به چشم نمیامد. این چنین است حضور وی در "تقاطع" ابولحسن داودی که علیرغم ظاهر متفاوت،حضور وی به دلیل حاشیه ای بودن و خروج زودهنگام از فیلم چندان در یادها باقی نماند.

با این وجود هنرنمایی در "خون بازی" بود که ظهور بازیگری خلاق و بااستعداد را در سینمای ایران نوید می بخشید. نقش آفرینی وی در قالب دختری معتاد که انگار تمام زندگی اش در مواد خلاصه می شود، آنقدر باشکوه بود که همگان بی هیچ تردیدی سیمرغ بلورین جشنواره بیست و پنجم را شایسته وی دانسته و ناخودآگاه نامش هم ردیف ترانه و گلشیفته،در قله بازیگران زن جوان سینمای ایران قرار گرفت. کوثری در اینجا نیز مجموعه ای کامل از جسارت و شهامت و حاضر جوابی خویش را به نمایش گذاشت تا در کنار پارتنر فوق العاده ای چون بیتا فرهی، اثری درخشان دیگری در کارنامه پربار رخشان بنی اعتماد به ثبت برسد. در عین حال حضور درخشان وی در خون بازی، بازی او در روز سوم را تحت الشعاع قرار داد. بطوریکه همگان خواسته یا ناخواسته به مقایسه این دو فیلم پرداختند و هیچ عجیب نبود که بازی وی در فیلم جنگی محمد حسین لطیفی،چندان به چشم نیاید، هرچند که او بخاطر بازی در هر دو فیلم یادشده کاندیدای دریافت سیمرغ بلورین گشت. بازی در "توفیق اجباری" نقطه تاریک کارنامه کوثری تلقی می شود. با آن که فیلم با استقبال خیره کننده تماشاگران مواجه شد و به آمار فروش خیره کننده ای دست یافت، با این وجود نقشی که باران ایفاگر آن است در ردیف همان نقش های کلیشه ای قرار می گیرد که این روزها در سینمای موسوم به بدنه ایران به شدت مرسوم است. نقش هایی با قالب هایی کاملاً مشخص که بجای تکیه بر ویژگی های هنری بازیگر، از خصوصیات چهره و جذابیت های ظاهری هنرپیشه ها بهره می برند.به نظر می آید کوثری در انتخاب نقش ها بسیار تابع احساسات خویش می باشد و آنچنان که باید حرفه ای عمل نمی کند. مساله ای که گوشه هایی از آن در قالب گفتگوی وی با رضا رشیدپور در برنامه شب شیشه ای نیز به معرض نمایش گذاشته شد.

در عین حال کوثری بازی در تئاتر های آن سوی آینه(آزیتا حاجیان)، کوارتت (امیر کوهستانی) و ... را نیز در کارنامه دارد که می تواند حکایت از نگاه جدی وی به مقوله بازیگری داشته باشد.
درباره باران کوثری غالباً از نقش پررنگ پدر و مادر وی در پیشرفت هنری وی یاد می شود،بطوریکه گاهی اوقات به نظر می آید به همین علت بسیاری از ویژگی هایش نادیده گرفته می شود. همانطور که خود وی اشاره می کند : (( بدون سانسور و بدون رو دربایستی می‌گم، مامان و بابا پارتی من بودند، اما باران کوثری اگه لیاقت داشته باشه می‌مونه،اگه پتانسیل داشته باشه بیننده رو جذب می‌کنه...)) به نظر می رسد همین ماندن و بقا و موفقیت او در ادامه راه می تواند به نوعی نشان دهنده لیاقت و شایستگی وی برای حضور در سینمای ایران باشد. بازیگری که هنوز در آستانه راهی طولانی و بس دشوار قرار دارد و یقیناً با اندکی دقت و تامل و دوری جستن از شتابزدگی و احساسات گرایی،خواهد توانست موفقیت و افتخارات افزونتری را در آغوش کشد.